Tabu..

Gençlerin birtakım ortak eğlenceleri oluyor. Ne bileyim; içki içelim, sinemaya gidelim, Facebook'a girelim yorumlar yazalım gibi. Bu yaygın genç eğlencelerinden biri de Tabu oynamak. Tabu'nun ne olduğunu açıklattırmayın bana şimdi, kısıtlı okur kitlemin yaş ortalaması 18-19 civarında zaten; onlar da eminim ki biliyorlar bu güzide oyunu.

Biz de genç çocuklarız tabii. Yeri gelince biz de Tabu oynuyoruz. Ama ben pek beceremiyorum. Her ne kadar oynarken gülsek eğlensek de, anlatma sırası bana gelince afakanlar basıyor, hafif hafif terlemeye başlıyorum. "Ne var lan bunda oyun bu." demeyin şimdi, ben böyle bir insanım. Şu oyunda gerilmeden yapabildiğim tek bölüm çizerek anlatma kısmı. Ne zaman oyunda anlatma sırası bana yaklaşır, ben orada imana gelirim. Orada dua etmeye başlarım, "Tanrım" derim, "Çizerek anlatayım ne olursun, yardım et ne olur."

Genelde de kabul olmuyor dualarım ne yazık ki. O kırmızı kartlar geliyor elime, kum saati çevriliyor ve tüm gözler üzerime çevriliyor. Ben ise saçmalamaya başlıyorum. Kelimenin ne olduğu pek farketmiyor. Şemsiye olsun atıyorum. Bakıyorum yasak kelimelere, ulan adamlar anlatmama imkan tanımamış ki. "Yağmak" koymuş, "Yağmur" koymuş, ne bileyim koymuş işte bir şeyler. Ben başlıyorum anlatmaya; "Ya hani şey olur  da şeyini yaparsın açarsın şey işte olur ya şey yani hani." şeklinde. Boş bakışlarla beni izliyor oyun partnerlerim, acıyan gözlerle. Ben terliyorum, kumlar dökülüyor. Ben saçmalıyorum, kumlar dökülüyor. İkinci kartı açıyorum titrek ellerimle, o da "Araba" olsun misal. Ben şemsiyeyi nasıl anlattıysam, arabayı da aynı şekilde anlatıyorum; "Ya işte şey hani şey yaparsın binersin, lan binmek dedim böhöühühü." şeklinde bir tokat daha yiyorum. Kumlar dökülüyor, süre bitiyor. İçimde buruk bir sevinç var. Cehennem azabı gibi geçen bir dakikanın bitmiş olmasının verdiği sevinç, takım arkadaşlarımı hayal kırıklığına uğratmanın üzüntüsüyle yoğruluyor.

İşte böyle efendim. Artık yazılarımı devamlı takip edenler içlerinden "Gerizekalı lan bu." diye geçirmeye başlamışlardır. Zira on yazıdan dokuzunun içi "Ya ben yapamıyorum of :(" şeklinde serzenişlerle dolu. Ama çizerek anlatabiliyorum. Valla bak. Çizerek anlatma gelsin görürsünüz siz.

s.