Metallica..

Yarın Metallica geliyor, üçüncü kez. Yaşım itibariyla ilk konseri hatırlama gibi bir şansım yok. İkinci konseri de akşam haberlerde gördüğüm şekliyle hatırlıyorum, pek etkilenmemiştim yani, dokuz yaşındaydım. Yarın da üçüncü kez geliyorlar. Bizim jenerasyonumuz bildiğim kadarıyla Metallica'dan pek hazzetmiyor şu anda. Çünkü bizim nesil "Abi Metallica eskisi gibi değil, Master Of Puppets'la bitti abi Metallica, Cliff neredesin." geyiklerini yaparak büyüdü. Aslında 1999'da da böyle geyikler döndüğünü biliyorum, "Metalhead"lerce beğenilmeyen "Load-Reload" ikilisinin ardından. Şimdiki nesil ise "St. Anger"a bok atıyor. Böyle bir evrim geçiriyor Metallica'nın Türkiye hikayesi. Birkaç ay sonra da "Death Magnetic"e bok atanlar türeyecek.

Bana kalırsa Metallica, ülkemizde bir müzik grubundan çok daha fazlası bir "şey". İsminde "Metal" geçmeseydi eminim ki bugün metal bu ülkede bu kadar bilinip yaygınlaşmazdı. Var yani böyle bir şey. 1997 yılında, ben daha küçük iken, annem beni banyoda yıkardı ve yıkarken de "The Memory Remains"in "Na na na na"lı kısmı var ya, bildin mi, işte onu söylerdi bir yandan. Ben de gülerdim eğlenirdim falan. Ailemizin grubu olmuştu lan resmen. Ablam desen Metallica tişörtünü çıkarmazdı, arada onun tişörtünü alır okula giderdim, havam olacak ya. Bunların bir tek benim hayatımda olmadığının farkındayım. Bırakın artık "Abi St. Anger'daki davullar ne öyle ya." geyikleri yapmayı. "Bir döneme damgasını vurdu." denir ya hani, hah işte Metallica lan o!

s.