Anı 8: Dayak..

Efendim bugün karşısınıza aklıma geldikçe hâlâ tüylerimi diken diken eden, kanımı donduran, sinirlerimi tepeme çıkaran bir anıyla çıkıyorum. Zaten yukarıdaki çizime bakarak tahmin edebilirsiniz bunu. Tıpkı bir önceki anıda olduğu gibi bu anımda da ortaokuldayım. Altıncı sınıf. Yaş 11. Suratımın sol tarafında gördüğünüz sıvı ise, tükürüktür. Evet. Elim ayağım titriyor bak. Neyse.

Ortaokul hayatımın teneffüs eğlencelerinden biri de "Yakalambaç" adı verilen güzide oyun idi. Oyunun mantığına göre iki gruba ayrılır, birbirimizi yakalamaya çalışır, yakaladıklarımızı yangın merdivenin altına tıkarak güya hapse atmış olurduk. Geri zekalı olduğumuzu söylemiştim bir önceki yazımda, hatırlarsınız. Neyse. Yine bu rutin oyunlarımızın birinde, ben takımım adına rüzgarın oğlu gibi koşuyor, rakipleri yakalamak için canımı dişime takıyordum. Karşı takımda şimdi ismini verip rencide etmek istemediğim bir arkadaşım da yer alıyordu. Hafif kısa boylu, şişmanca olan bu arkadaşı yakalamak pek de zor olmuyordu. Nitekim yakaladım da. Ancak kendisi birden deli danalar gibi çırpınmaya, "Bırak lan bırak!" gibisinden laflar etmeye başladı nedensizce. Oyunun kurallarını ihlal ediyor, kendisini tutup yakaladığım halde kaçmaya çalışıyordu. En sonunda "Bırak lan, piç!" diye haykırdı umarsızca ve ellerimden kurtuldu.

Ben olayın dumurunu henüz atlatabilmiş değildim. Piç mi? O anda Sezercik tadında bir "Piç değilim ben!" hezeyanı yaşadım sanırım. Teneffüs sona ermiş, sınıflar dağılmıştı. Hızlı adımlarla sınıfa gittim. İçeri daldım. Oradaydı. Kaloriferin üstünde hiçbir şey olmamışçasına oturuyor, yanındakilerle konuşuyordu. Bu umursamaz tavrı sanırım beni daha da kışkırttı. Yanına gittim. Kolundan tuttum. "Ne diyorsun lan?!" gibisinden bir şey söyledim. Suratıma baktı. Durdu. Suratıma tükürdü.

Buradan sonra film kopuyor.

Son derece mülayim bir insanım. Kolay kolay sinirlenmem. Fiziksel bir kavgaya asla girmem. Önceki yazdıklarımı takip edenler kendi halinde, uslu bir çocukluk geçirdiğimi zaten anlamışlardır. Ancak sağ yanağımda o sıvıyı hissedince, ben insanlıktan çıktım. Kendi halindeki o uslu çocuk gitti, "Mahallenin belalı çocuğu" tadında bir mahlukat çıktı ortaya. Olayın saliselik şokunu atlatır atlatmaz yukarıdaki şekle büründüm. Bütün gücümü sağ elime topladım. Dillere destan bir tokat patlattım suratında. Yere düştü. Kaldırdım. Bir daha vurdum. Düştü. Bir daha.

Tuvalete gidip yüzümü yıkadım. Herif yüzüme tükürdü yahu?! Döndüğümde ders başlamıştı. Yerime geçtim. O ise kıpkırmızı suratıyla hıçkırıyordu. Of. Sevgili okurlarım, yazarken bu anları bir kez daha yaşadım desem yeridir. Hâlâ aklıma geldikçe, gider yüzümü yıkarım. O derece iz bırakmıştır bende bu anı. Yok lan abarttım galiba. Ama sinirlenirim.

Kendisine yıllar sonra ilk kez televizyonda rastladım bu yaz. ÖSS programına telefonla bağlandı. "Hocam merhaba puanım şudur Tıp olur mu acaba?" diye sordu. Hoca da "Olur yavrum olur." dedi. Sonra öğrendim. Olmamış. Ahaha. Esen kalın!

s.