Anı 7: Abiler..

Arayı soğutmuyorum ve kısa bir aradan sonra yine karşınıza çıkıyorum. Bu kez biraz tedirginim. Çünkü 18 yıllık kısa ömrümün utanç verici anlarından birini paylaşacağım sizlerle. Bahsedeceklerim 2003 yılı sonlarında, liselere giriş sınavına hazırlanan saf bir gencin başından geçiyor. Evet ben.

Efendim ortaokulda Orhan adında safça bir arkadaşa sahiptim. O da benim gibi iyi bir liseye girmek için mücadele eden azimli bir delikanlıydı. Bu zorlu maratonun başlarında, günlerden bir gün, sevinçle kapımı çaldı kendisi. Bana genç bir üniversite öğrencisiyle tanıştığından, kendisinin çok iyi niyetli bir insan olduğundan, kendisine "sevabına" ders verdiğinden, istersem benim de bu neşe katarına katılabileceğimden bahsetti. Bazılarınızın suratındaki pis sırıtmayı buradan bile görebiliyorum. Hikâyenin geri kalanını tahmin edenleriniz vardır elbet.

O zamanlar hafif aklı kıt olan bendeniz, bu teklifi büyük bir coşkuyla karşılıyor; bu güzel ders seanslarına katılmaktan büyük bir kıvanç duyacağımı söylüyorum Orhan'a. Anlaşılıyor, sözleşiliyor; belirlenen günde ben de gidiyorum Orhan'la bu parlak gencin evine. Adı Haluk. İsmini hatırlayamadığım bir yerde kimya okuyor sanırım. Uzun boylu, ince, zarif bu genç bizi büyük bir kibarlıkla karşılıyor, kendini tanıtıyor, derse geçiyoruz; matematik. Ders sonrası bizimle oturup muhabbet etmeye başlıyor. Dersleri sadece iyilik yapmak adına verdiğinden, bu dünyada yapılan iyiliklerin ne kadar önemli olduğundan dem vuruyor. Biz de iki geri zekalı pürdikkat Haluk abimizin bu felsefi söylemlerini dinliyoruz. Bu arada evi de inceleme fırsatı buluyorum. Birtakım "abiler" giriyor çıkıyor, raflarda "İnancın Gölgesinde" olsun "Sonsuz Nur" olsun pek çok ilim kitabı dizili duruyor. 

Eve geliyorum, anneme anlatıyorum, onların iyi insanlar olduklarını söylüyorum. Annemin şüphelendiği her halinden belli. Ben ise malım. 3-4 kere daha gidiyoruz derse. Hatta hiç unutmam, bir tanesine sabahın altısında falan gidiyoruz iki mal olarak, kahvaltı falan ediyoruz orada. Haluk abi bize yeri geliyor ders anlatıyor, yeri geliyor güzel nutuklar atıyor. Dördüncü dersimizde falan Haluk abimiz bir anda bize namaz kılacağını söylüyor. Bununla kalmıyor, bizi de bu kutsal ibadete katılmaya davet ediyor. Şaşırıyorum. Bir şey demiyorum. Gidiyorum. Namaz?! Dua?! İbadet?! Bunlar maalesef oldukça uzak olduğum kavramlar. 

Haluk abimiz namaz kılıyor. Bu arada yanımdaki arkadaşım Orhan katıla katıla gülmeye başlıyor sebepsiz yere. Onu görüyorum, iyice sinirlerim bozuluyor, ben de gülmeye başlıyorum. Namazın son rekâtına gelindiğinde biz iki geri zekalı arkada gülmekten gözlerimizden yaşlar akıtıyoruz, Haluk abimiz ise bozuntuya vermeden namazını sürdürüyor. Arkadaş kutsal değerlere saygım var, sanmayın ki bunlarla dalga geçen bir insanım, ama o anda nedensizce kahkahalara boğulduk. 

Namaz bitti, evimize gittik. Haluk abimiz bir daha bizi hiç aramadı. O eve bir daha gidemedik. Haluk'u ve evdeki diğer abilerimizi bir daha göremedik. Olanların farkına sonradan vardık. En azından ben vardım, Orhan arkadaşımı bilemiyorum. Ulan o değil de; Haluk maluk diye atıp tutuyoruz burada, görmesin herif bunları şimdi? Cemaati çekmeyelim üzerimize. Bitireyim ben bunu burada. Tövbeler olsun.

s.